In 2010 overleed Michiel, (stief)zoon van heel goede vrienden van me. Michiel was amper 22 jaar, leider in de KSA en had nog een gans leven voor zich. Een paar jaar voorheen kreeg hij de diagnose van kanker. De jaren en maanden voor zijn overlijden volgde ik langs de zijlijn z’n strijd tegen dat vreselijke beest. Gesteund door z’n vrienden en familie vocht Michiel als een leeuw…maar uiteindelijk verloor hij op 4 juni 2010 dan toch de strijd.
Het was voor mij de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met hoe hard het leven kon zijn. Een jonge gast in de fleur van zijn leven, geveld door dat vreselijke K-monster. Ik voelde me verdrietig en woedend tegelijk omdat ik zelf niet méér kon doen. Je voelt je zo machteloos… Ondertussen heb ik, zoals wellicht bijna iedereen op deze planeet, nog verschillende mensen verloren aan kanker en heb ik ook heel wat mensen hun strijd wél zien winnen. Ik heb geleerd dat gewoon er zijn voor hen, laten weten dat je aan hen denkt, hen ondersteunen of even praten met hen…al een groot verschil kan maken.
Niettemin had ik na het overlijden van Michiel het in m’n hoofd gestopt om ooit iets te doen ter ondersteuning van de strijd tegen kanker. Kort erna leerde ik de organisatie van de 1000km trappen tegen kanker kennen. Een aantal jaar fietste ik mee met een team van m’n vorige job uit Brussel om dan uiteindelijk vanaf 2018 de volledig afstand alleen voor m’n rekening te nemen. Elk jaar haalde ik hiervoor 5000 of 5500 euro op. In 2018 slaagde ik er ook in, samen met de hulp van een aantal mensen van Stad Harelbeke, om de organisatie van de 1000km naar Harelbeke te halen. Harelbeke werd middagstad, wat zorgde voor de aankomst van een duizendtal fietsers en minstens evenveel supporters.
Ondanks het bewolkte weer werd het in Harelbeke die dag 10 graden warmer dan elders in de provincie. Bij het binnenrijden van onze stad kreeg ik zowaar kippenvel en ‘glazen’ ogen verscholen zich achter mijn koersbril. Maar nog belangrijker, vanaf toen startten verschillende teams uit Harelbeke (onder meer Stad Harelbeke zelf, het bedrijf Altachem,… en de familie Lemey die zich reeds lang engageerde voor de 1000km) met een jaarlijkse deelname aan de 1000km. Harelbeke kreeg (nog meer) een hart voor Kom op tegen Kanker en leverde zo jaarlijks een mooie financiële bijdrage voor de strijd tegen kanker.
Ik kreeg er een warm gevoel van…maar was nog niet voldaan. Een aantal jaar later begon bij mij een nieuw idee te borrelen…waarom geen Iron Man uitdaging aangaan om zo een extra mooi bedrag in te zamelen dat kan helpen in de strijd tegen kanker. En zo kreeg het idee verder vorm (zie hiervoor…De uitdaging). Toen het idee voldoende gerijpt was, staken corona en m’n eigen gezondheid (door corona) er een stokje voor. Maar nu is de tijd rijp om ervoor te gaan! Alvast bedankt dat je me mee wil volgen op mijn weg naar de Iron Man van Harelbeke op 1 juli 2023! Het wordt ongetwijfeld een voorbereiding met hoogtes en laagste, met ongetwijfeld ook tegenslagen…maar als ik zie hoe kankerpatiënten dag na dag, ook na tegenslagen, opnieuw die moed vinden om er tegenaan te gaan, dan is dat wat ik ga doen maar ‘klein bier’ vergeleken met wat zij doen!
Volg gerust mee via m’n blog!
Tot ergens onderweg!
Michaël